Kościół parafialny
Możemy tylko przypuszczać, że prace budowlane przy wznoszeniu świątyni miastkowskiej były realizowane w okresie od 1425 do 1451 roku. Pierwszym znanym z imienia proboszczem miastkowskim był Daczbogori, który sprawował swoją funkcję w latach 1450 – 1495. Pierwszy zachowany, dokładny opis kościoła pochodzi z 1609r. Wizytator zapisał, że kościół był budowlą starodawną, drewnianą, posiadającą obejście wokół, pokrytą dachem drewnianym. W ścianach znajdowało się 5 okien ozdobionych szkłem. Podłoga we wnętrzu została wykonana z drewna. Strop nad prezbiterium ozdabiał namalowany nań obraz. W środku Kościoła stało pięć ołtarzy i drewniana chrzcielnica na takiej samej podstawie. Całość, według słów wizytatora, „była starej formy i budowy”. Dokumenty nie podając daty samej konsekracji, wymieniają tytuł kościoła – 10 tysięcy Męczenników.
Wojny i związane z nimi wydarzenia zachodzące w XVII wieku nie ominęły również Miastkowa. W zachowanych dokumentach nie znajdujemy dokładnego opisu szkód i zniszczeń. Lecz możemy przybliżyć ten obraz poprzez zakres wykonywanych prac remontowych. Objęły one wymianę pokrycia dachowego nad całym kościołem, odnowienie ścian zewnętrznych i wewnętrznych. Kierował nimi ówczesny proboszcz Julian Tarnowski, przy jednoczesnym wsparciu Juliana Bonifacego Łuby herbu Lubicz. Już w końcu XVII wieku stan kościoła był zły i wymagał przeprowadzenia remontu ścian, podłogi i dachu. W realizacji prac, a także w staraniach o wygląd i wystrój kościoła wpierała proboszcza Rocha Piotrkowskiego okoliczna szlachta. Jednak wojny, w które obfitował początek XVIII wieku, nie sprzyjały realizacji większych prac remontowych. Drewno zebrane na budowę nowego kościoła zostało zniszczone. Przeprowadzona kolejna wizytacja ukazała fatalny stan kościoła. W łuku tęczowym na belce wisiały po obu stronach krucyfiksu figury św. Jana i Najświętszej Maryi Panny. Stan kościoła uległ szybkiemu zniszczeniu.
Około 1731 roku kościół został spalony. Msze święte dla wiernych odprawiano w dawnej dzwonnicy, którą po przeprowadzeniu kapitalnego remontu ścian i dachu zamieniono na kaplicę. Przy pomocy finansowej parafian, a w szczególności okolicznej szlachty, na miejscu spalonego kościoła wystawiono nowy, również drewniany. Erekcję przeprowadzono w 1760 roku. Wydarzenie to zostało aprobowane 27 września 1763 roku przez biskupa płockiego Hieronima Antoniego Szczeptyckiego. Dach nowej budowli pokryto gnotami, które przybito do tracic. Długość kościoła wynosiła 64 łokcie, szerokość 42 łokcie a wysokość 20 łokci (w Królestwie Polskim ok. 576mm). 10 sierpnia 1767roku Cyprian Kamil Wolicki biskup synopeński, sufragan pomorski, przeprowadził akt konsekracji. Kościół otrzymał wezwanie św. Apostołów Piotra i Pawła. W 1820 roku proboszczem w Miastkowie został ks. Józef Filipkowski.
Z zachowanego opisu instalacji proboszcza widoczny jest stan kościoła. Była to budowla drewniana, kożuchowana, z dachem krytym kleńcem na tarcicach. Po lewej stronie prezbiterium była zakrystia posiadające małe okienko. Kościół posiadał sześć dużych okien i dwa mniejsze pod szczytem. Większość była oprawiona w ołów, inne posiadały ramy drewniane. Do kościoła prowadziło z cmentarza troje drzwi. Podłoga była drewniana. Sufit został wykonany z tarcic heblowanych. Nowa ambona została ustawiona po lewej stronie, chrzcielnica stała po prawej stronie kościoła. Nad nią zamontowano szafkę na oleje święte. Oprócz wielkiego ołtarza w kościele stały jeszcze cztery boczne. W prezbiterium przy ścianach zostały ustawione dwa nowe konfesjonały. W ich pobliżu stały ławki. Na chórze znajdowały się organy o siedmiu głosach i dwóch mieszkach znajdujących się w środku, które ciągnięto pasami. Zniszczenie kościoła spowodowały wojska rosyjskie stacjonujące w Miastkowie w czasie wojny polsko – rosyjskiej. 25 listopada 1851 roku umarł dotychczasowy administrator parafii w Miastkowie ks. Stefan Makowski. Przekazanie beneficjum nowemu proboszczowi nastąpiło już 22 grudnia.
Zachowany dokument podaje, że kościół był zdezelowany, niezdatny do dalszego remontu groził zawaleniem. Proboszcz Stanisław Bagiński podjął starania poprzednika w celu budowy nowego kościoła. W zaistniałej sytuacji Naczelnik powiatu za wiedzą i zgodą księdza proboszcza wyznaczył teren byłego ogrodu plebańskiego położonego przy trakcie Ostrołęka – Łomża na miejsce przyszłej budowy. Do prac przystąpiono w 1862 roku. Objęły one wykopanie rowów pod przyszłe fundamenty i zwiezienie potrzebnych materiałów. Już w miesiącu kwietniu tego samego roku proboszcz wystosował pismo z prośbą do ks. kanonika Pawła Andruszkiewicza, dziekana łomżyńskiego, o przeprowadzenie erekcji przyszłego kościoła. Pismem z 29 maja 1862 roku ks. Paweł Andruszkiewicz wyraził zgodę na erekcję kościoła i uczestniczenie w niej. Uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego odbyło się we wtorek 17 czerwca 1862 roku. W czasie budowy kościoła, uroczystości kościelne miały się odbywać w byłej dzwonnicy zamienionej na kaplicę. Pismem z 30 listopada 1863 roku biskup sejneński, wydał ks. Kanonikowi Pawłowi Andruszkiewiczowi zgodę na odprawienie Mszy w nowo wybudowanym kościele. Do realizacji zamierzonego aktu poświęcenia kościoła doszło 6 sierpnia 1864 roku w dzień święta Przemienienia Pańskiego. Uroczystość przeprowadził ówczesny proboszcz i dziekan łomżyński – ks. Paweł Andruszkiewicz.
Kościół miastkowski otrzymał tytuł Matki Boskiej Różańcowej.
W lutym 1869 roku wszelkie prace budowlane zostały zakończone.
